Hans Asperger opisując zespół Aspergera początkowo wykluczał możliwość diagnozowania go u dziewcząt. Dopiero dalsze dowody kliniczne spowodowały zmianę jego stanowiska.
Prawdopodobnie więc kryteria zespołu Aspergera zostały oparte na behawioralnym fenotypie chłopców, a przez to wiele dziewcząt i kobiet nie spełniało kryteriów i nie było diagnozowanych.
Patrząc w ten sposób proporcja diagnoz chłopcy-dziewczęta wynosi 10:1. Jeżeli weźmiemy pod uwagę trochę inny, tzw, dziewczęcy model ZA to proporcje te zmieniają się na 4:1.
Okazuje się bowiem, że spotykamy dziewczynki z ZA, które wykorzystują tzw. imitację.
Obserwują one koleżanki, które są społecznie akceptowane, a następnie starają się skopiować ich zachowanie. Pozornie więc wydają się dziećmi dobrze funkcjonującymi, ale w rzeczywistości odgrywają jedynie pewną rolę. Czasem naśladują jakieś postacie z filmów.
Umiejętność naśladowania i postępowania w konkretnych sytuacjach wygląda bardzo naturalnie, co powoduje, że innym ludziom trudno uwierzyć, że te zachowania są sztuczne.
Jeżeli uwzględnimy tutaj bardzo dobrą pamięć ludzi z ZA, to nie trudno sobie wyobrazić jak wiele ról potrafią odegrać.
Chłopcy z ZA najczęściej interesują się transportem, albo jakimiś obszarami nauk ścisłych, elektroniką lub komputerami.
Jeżeli dziewczynka ma podobne zainteresowania to rozważamy u niej ZA.
Jednak okazuje się, że zainteresowania dziewcząt z ZA częściej skupiają się na zwierzętach oraz literaturze klasycznej. To nie budzi niepokoju, czy zdziwienia.
Łatwiej nam również zaakceptować fakt, że dziewczynka porządkuje swoje rzeczy, czy dba o kolorystyczny dobór garderoby, bo są to cechy porządane społecznie. Podobnie nie budzi nadmiernego zdziwienia dziewczynka uciekająca w świat fantazji, bawiąca się lalkami, czy wymyślająca rozmaite historie.